Destination spotlight: Porto Cheli

Don’t tell this to anyone in Ibiza or on the Côte d’Azur, but the Mediterranean’s most exclusive summer destination is in Greece. You may think we’re talking about Mykonos or Santorini, but this most under-the-radar slice of paradise is not an island: it’s Porto Cheli, on the southern tip of the Peloponnese’s most easterly peninsula. Continue reading »

Metaverse: Η εικονική πόλη που δημιούργησε το στούντιο Zaha Hadid Architects

Το βρετανικό αρχιτεκτονικό στούντιο Zaha Hadid Architects έχει δημιουργήσει μια εικονική πόλη στο metaverse, όπου οι άνθρωποι μπορούν να αγοράσουν οικόπεδα με κρυπτονομίσματα και να εισέλθουν σε ψηφιακά κτίρια ως άβαταρ.

Η εικονική αυτή πόλη ονομάζεται «Liberland Metaverse» και βασίζεται στην Ελεύθερη Δημοκρατία της Liberland – ένα μικρό έθνος που σύμφωνα με τον Τσέχο πολιτικό Βιτ Τζεντλίτσκα που εκτείνεται σε αμφισβητούμενο έδαφος ανάμεσα στην Κροατία και τη Σερβία.

«Παρόλο που η πόλη θα ηγείτο της ανάπτυξης της Liberland ως ένα φιλελεύθερο μικροέθνος, θα λειτουργεί επίσης το ίδιο ως ελεύθερο βασίλειο εικονικής πραγματικότητας», εξήγησε ο επικεφαλής της Zaha Hadid Architects, Πάτρικ Σουμάχερ. «Η φιλοδοξία είναι να γίνει ο προορισμός για δικτύωση και συνεργασία μέσα στην web 3.0 αναπτυσσόμενη βιομηχανία, είναι το metaverse για τους δημιουργούς metaverse και του γενικότερου οικοσυστήματος κρύπτο», δήλωσε στον ιστότοπο Dezeen.

Οι άνθρωποι μπορούν να έχουν πρόσβαση στη Liberland μέσα από το Mytaverse – μια «πλατφόρμα στο σύννεφο» που δημιουργεί τρισδιάστατα περιβάλλοντα. Μόλις βρεθούν μέσα στη «θερμοκοιτίδα κρυπτογράφησης εικονικής πόλης», ο κόσμος θα μπορεί να επισκεφτεί κτίρια που σχεδιάστηκαν από τους αρχιτέκτονες του στούντιο Zaha Hadid, όπως ένα δημαρχείο, μια πλατεία και ένα εκθεσιακό κέντρο.

Η αρχιτεκτονική ομάδα Zaha Hadid σχεδίασε όλα τα κτίρια σύμφωνα με το δικό της στιλ, με καμπυλωτές γραμμές και στρογγυλεμένες γωνίες. Ωστόσο, πολλά από τα κτίρια έχουν στοιχεία που δεν υποστηρίζονται από το έδαφος – κάτι που δεν είναι εφικτό με τη βαρύτητα, στον πραγματικό κόσμο.

Το δημαρχείο, που αποτελεί την «καρδιά» του αστικού κέντρου έχει ένα διάδρομο με πεζοδρόμιο που «τυλίγεται» γύρω από το κτίριο. Στο εσωτερικό, οι πάγκοι είναι διατεταγμένοι σε σχήμα πετάλου, ενώ στον τοίχο φαίνεται να κρέμεται η σημαία της Liberland.

Σύμφωνα με τον ιστότοπο της πόλης, η εικονική πανεπιστημιούπολη, που περικυκλώνεται από νερό, θα χρησιμοποιηθεί ως «κόμβος δικτύωσης για πρότζεκτ κρυπτογράφησης, εταιρείες και εκδηλώσεις κρυπτογράφησης».

Οι άνθρωποι θα μπορούν να αγοράσουν οικόπεδα και να δημιουργήσουν επιχειρήσεις στην εικονική πόλη και αν το κάνουν, θα έχουν μετοχές και στην πραγματική Liberland.

Ο Σουμάχερ σχεδίασε την πόλη με «παραμετροποίηση», ένα είδος λογισμικού που χρησιμοποιείται για να δημιουργήσει αρχιτεκτονικές φόρμες. Πιστεύει ότι το metaverse ότι θα δράσει ως καταλύτης για παραμετρικό σχέδιο, χωρίς να υπάρχουν περιορισμοί αστικού σχεδιασμού στον εικονικό χώρο.

«Τα κύρια πλεονεκτήματα των εικονικών περιβαλλόντων είναι η παγκόσμια προσβασιμότητα και η προσαρμοστική, παραμετρική πλαστικότητα. Το αρχιτεκτονικό και αστικό παράδειγμα που ταιριάζει περισσότερο σε αυτή την ιδέα ενός διαφοροποιημένου, εξελισσόμενου αστικού τοπίου είναι η παραμετροποίηση. Επομένως, προβλέπουμε ότι η ανάπτυξη του metaverse θα έχει ως αποτέλεσμα την έκρηξη της παραμετροποίησης», δήλωσε ο Σουμάχερ.

Σύμφωνα με τον ίδιο, η Liberland Metaverse θα μπορούσε να αποτελέσει τελικά το πρόπλασμα για την πραγματική παρουσία του μικρού έθνους. «Ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε το metaverse βασίζεται σε πραγματιστικό σχέδιο και φωτο-πραγματιστική απόδοση. Πιστεύουμε ότι, τουλάχιστον στα αρχικά στάδια της δημιουργίας του metaverse, επιτρέπει την πληρέστερη αξιοποίηση της αναλογίας της πόλης, χρησιμοποιώντας τις έμφυτες και εκπαιδευμένες γνωσιακές μας ικανότητες όσον αφορά τον προσανατολισμό, την εύρεση διεξόδων και την ανάγνωση της ανεπαίσθητης αισθητικής της κοινωνικής ατμόσφαιρας και των καταστάσεων. Αυτός ο ρεαλισμός στη σύλληψη της εικονικής πόλης επιτρέπει επίσης για την μετέπειτα εφαρμογή των σχεδιασμένων metaverse χώρων στην πραγματική Liberland σε όποια έκταση αυτό είναι επιθυμητό».

Η δημοκρατία της Liberland, είναι ένα ανεπίσημο κράτος που δεν έχει αναγνωρισθεί από διεθνείς οργανισμούς όπως τα Ηνωμένα Έθνη. Τώρα έχει αποκτήσει τη δική της κοινότητα, σημαία, εθνόσημο, εθνικό ύμνο και ένα κρυπτονόμισμα που ονομάζεται Liberland merit.

Κι ενώ ο Σουμάχερ πιστεύει ότι το μέλλον του Ίντερνετ είναι το metaverse, υποστηρίζει ότι οι φυσικοί χώροι θα συνυπάρχουν πάντα μαζί με τους εικονικούς και ότι η συγχώνευσή τους θα συνεχίσει να ενδυναμώνεται. «Όσο έχουμε φυσικά σώματα, θα χρειαστούμε φυσικά περιβάλλοντα. Τα εικονικά περιβάλλοντα είναι τόσο αληθινά όσο τα φυσικά και η κοινωνική πραγματικότητα υπάρχει. Τα εικονικά και φυσικά περιβάλλοντα σχεδιάζονται ιδανικά μαζί», πρόσθεσε.

πηγή
Καθημερινή

Mediterranean Price Observatory

Η Αρχιτεκτονική & τα Αρχοντικά της Ύδρας

Η Ύδρα διακρίνεται για την ιδιότυπη αρχιτεκτονική της

Η ίδια η πόλη της Ύδρας αποτελεί ένα μεγάλο και αντιπροσωπευτικό δείγμα της ιδιόμορφης τοπικής αρχιτεκτονικής, που συνδυάζει νησιώτικα και στεριανά αρχιτεκτονικά στοιχεία.
Σπίτια απλά ή αρχοντόσπιτα, διακρίνονται από μια ιδιότυπη αλλά και συνάμα εντυπωσιακή αρχιτεκτονική την οποία δεν την
συναντάμε σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, αλλά ούτε και του εξωτερικού.

Ενώ οι περισσότερες οικογένειες ζούσαν στα παραδοσιακά απλά κτίρια, οι πλουσιότεροι πλοιοκτήτες και οι πρόκριτοι έχτιζαν τα μεγάλα αρχοντικά τους σε ένα εντελώς διαφορετικό ύφος. Η παράδοση μας πληροφορεί ότι οι Γενοβέζοι κυρίως αρχιτέκτονες που έφεραν στην Ύδρα οι Τομπάζηδες είναι οι εμπνευστές των πολυώροφων πέτρινων  μεγάρων που θυμίζουν με τη συμμετρική διάταξη των κατόψεων, τα κεντρικά χολ, τις ωραίες μαρμάρινες σκάλες, εσωτερικές αυλές και τοξωτές λότζιες, τα αναγεννησιακά παλάτια της Βόρειας Ιταλίας.  Τα αρχοντικά αυτά χτίστηκαν σε σύντομο χρονικό διάστημα στις αρχές του 19ου αιώνα και έμοιαζαν πολύ.  Χτισμένα συνήθως σε απότομες πλαγιές έχουν δύο καλούς ορόφους και άλλους δύο βοηθητικούς με κουζίνες, κελάρια, αποθήκες στέρνες και δωμάτια προσωπικού.

Αδιάψευστοι μάρτυρες της οικονομικής ευμάρειας και της ακμής που γνώρισε το νησί στα τέλη του 18ου αιώνα, υψώνονται επιβλητικά μέχρι σήμερα και εντυπωσιάζουν με τον όγκο και την μεγαλοπρέπεια τους, παρά τη λιτή τους εμφάνιση.

Διατηρούν πολλά από τα στοιχεία των λαϊκών κατοικιών, αλλά λόγω του όγκου τους, θυμίζουν φρούρια στην εξωτερική τους όψη.

Τα αρχοντικά της Ύδρας είναι πέτρινα και συνήθως, λόγω του επικλινούς εδάφους, τριώροφα ή τετραώροφα επιβλητικά και ταυτόχρονα λιτά κτίσματα, στενά συνδεδεμένα με την ένδοξη ιστορία της Ύδρας. 

Τα περισσότερα διαθέτουν εξωτερική σκάλα που καταλήγει σε ταράτσα. Τα δωμάτια τους είναι μεγάλα, ψηλοτάβανα, με καμάρες, με ανάγλυφη εσωτερική διακόσμηση, τοιχογραφίες, γιρλάντες, γεωμετρικές συνθέσεις στα μαρμάρινα δάπεδα, θυρώματα και ζωγραφιστά ξύλινα ταβάνια.

Υπήρχαν χωριστά δωμάτια για τους άνδρες και τις γυναίκες, μεγάλη σάλα, ένα μικρό δωμάτιο όπου βρισκόταν το εικονοστάσι και ειδικός χώρος για το κάπνισμα του ναργιλέ.
Οι βοηθητικοί χώροι βρίσκονταν συνήθως έξω από το κυρίως σπίτι. Φημισμένα είναι τα υδραίϊκα έπιπλα, που έδιναν μεγαλοπρέπεια στα επιβλητικά σπίτια, με την εξαιρετική τους κατασκευή και ποιότητα, φερμένα συχνά από τη Δύση.
Οι συνηθισμένες κατοικίες περιβάλλονται από αυλή περιτοιχισμένη με μάντρα και είναι απλές, σε ορθογώνιο σχήμα, με κεραμοσκεπή, γείσα από πωρόλιθο και επίπεδες αυστηρές προσόψεις, που διακόπτονται από ανοίγματα συμμετρικά τοποθετημένα.
Στα περισσότερα σπίτια συναντάμε στέρνες και μαρμάρινες κρήνες.
Μοναδικό διακοσμητικό στοιχείο είναι το λευκό περίγραμμα των παραθύρων, που γίνεται με άσβεστη για να σπάει τη μονοτονία της γκρίζας πέτρας.
H γκρίζα πέτρα, που αφθονεί στην Ύδρα και στη γειτονική Δοκό, το ξύλο και η «κοκκίνα», ένα κονίαμα αργιλικού χρώματος, είναι τα κύρια οικοδομικά υλικά των σπιτιών.

Χτίστηκαν στα τέλη του 18ου με αρχές του 19ου αιώνα, εποχή οικονομικής ευμάρειας για το νησί χάρη στο εμπόριο και στη ναυτιλία, και φέρουν στοιχεία γενοβέζικης αρχιτεκτονικής. Οι πλούσιοι πλοιοκτήτες, έχοντας ταξιδέψει πολύ, θέλησαν «να εισαγάγουν στην Υδρα τα χαρακτηριστικά μιας ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής ώστε να ενταχθούν κι εκείνοι στον τρόπο ζωής της δυτικής μεγαλοαστικής κοινωνίας, όπως γράφει ο Γιώργος Προκοπίου στη μελέτη του “Η αρχιτεκτονική των Αρχοντικών της Υδρας”.

Ακολουθεί αναφορά σε κάθε ένα από αυτά:

Στην Ανατολική πλευρά του λιμανιού μπορείτε να δείτε το Αρχοντικό του Λαζάρου Τσαμαδού, τη σημερινή Σχολή Εμποροπλοιάρχων, που κρατάει ζωντανή τη ναυτική παράδοση της Υδρας και το Αρχοντικό του Κριεζή, όπου στεγάζεται σήμερα το Γηροκομείο.

Πάνω από την προκυμαία δεσπόζει η ιστορική οικία του Λάζαρου Κουντουριώτη, που λειτουργεί σήμερα ως παράρτημα του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου. Χτισμένη σε σχήμα Π, βαμμένη με φυσική ώχρα και επιπλωμένη με τον «καλό οντά» στα βορειοανατολικά, μας επιδεικνύει το δωμάτιο όπου περνούσε τον περισσότερο χρόνο του ο Λάζαρος Κουντουριώτης και άλλα ενδιαφέροντα δωμάτια, όπως το εικονοστάσι δίπλα στην είσοδο κι εκείνο για το κάπνισμα του ναργιλέ.

Στη Δυτική πλευρά της πόλης μπορείτε να δείτε το ιστορικό Αρχοντικό του Φραγκίσκου Βούλγαρη, ένα από τα σημαντικά Αρχοντικά του 1800, στο οποίο σήμερα στεγάζεται η Villa Hydrea. Εχει ανατολίτικα στοιχεία, όπως τα ξυλόγλυπτα ταβάνια σε ρυθμό οθωμανικού ροκοκό. Ξεχωρίζουν, επίσης, η μαρμάρινη κρήνη στην αίθουσα χορού με το πατάρι για τους μουσικούς και οι ελαιογραφίες ναυτικών θεμάτων. Το Αρχοντικό πλαισιώνουν μεγάλα ξύλινα παράθυρα που βλέπουν όλο το λιμάνι, όπως και όμορφες βεράντες.

Στη Δυτική πλευρά της πόλης μπορείτε να δείτε το τετραώροφο Αρχοντικό του Τομπάζη σε ιταλικό ύφος, που έχτισαν ο Μανώλης Τομπάζης και η σύζυγός του Ξανθή Σαχίνη και που ανήκει ήδη από το 1936 στη Σχολή Καλών Τεχνών και λειτουργεί σαν παράτημα της. Σήμερα τα δωμάτιά του λειτουργούν ως ξενώνες για εκκολαπτόμενους καλλιτέχνες που έρχονται να παλέψουν με τα χρώματα και τους μαγικούς όγκους της Υδρας. Οι σκεπές και οι ξύλινες πόρτες στο εσωτερικό είναι καινούργιες και το σαλόνι του επάνω ορόφου με τις μαλτεζόπετρες στο δάπεδο θεωρείται το πιο αυθεντικό του δωμάτιο. Στο ταβάνι έχουν διασωθεί οι τέσσερις γωνίες και ο κεντρικός ρόδακας. Οι σκεπαστές του λότζιες είναι μοναδικές.

Πίσω από τα Αρχοντικά του Βούλγαρη και του Τομπάζη, πάνω στο λόφο με οχυρωματικό χαρακτήρα ανάμεσα στα πεύκα και καταπληκτική θέα, στέκει το Αρχοντικό που έχτισε ο Γεώργιος Κουντουριώτης, ένας από τους μεγαλύτερους πλοιοκτήτες της Υδρας και ενεργός πολιτικός κατά την Επανάσταση. Αργότερα το κληρονόμησε ο εγγονός του Παύλος Κουντουριώτης, ναύαρχος κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους και πρώτος Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας. Καθένα από τα παράθυρά του, αν ανοίξει, καδράρει τέλεια το τοπίο, σαν έργο τέχνης που άλλοτε απεικονίζει τη θάλασσα και άλλοτε τον γραφικό οικισμό. Σήμερα λειτουργεί σαν Μουσείο της νεότερης ιστορίας της Ύδρας.

Στην ίδια περιοχή βρίσκονται και τα Αρχοντικά του Βότση και του Οικονόμου κι άλλα παλιά Αρχοντικά κάποιων ακόμη ιστορικών προσώπων που μετατρέποντας τα εμπορικά καράβια τους σε πολεμικά έχασαν μεγάλες περιουσίες και ταύτισαν το όνομά τους με την ανεξαρτησία της Ελλάδας. Οι κάτοικοι του νησιού το οποίο μέχρι τότε χαρακτήριζαν οι ασβεστωμένες ταράτσες, γρήγορα αντέγραψαν τις τετράρριχτες σκεπές των μεγάλων αυτών σπιτιών κι έτσι η πόλη της Ύδρας πήρε τη γνωστή ομοιόμορφη εικόνα της.

«Αν αρχίσεις να παρατηρείς τις λεπτομέρειες, η Υδρα είναι ανεξάντλητη», λέει ο εικαστικός Δημήτρης Αντωνίτσης καθώς μπαίνουμε σ’ ένα από τα παλιά Αρχοντικά των Κριεζήδων, μικρότερο σε κλίμακα αλλά πολύ ξεχωριστό για το σεβασμό με τον οποίο το έχει προσεγγίσει ο σημαντικός Αμερικανός καλλιτέχνης Brice Marden (σημερινός ιδιοκτήτης του). Τα τραβηχτά γύψινα γύρω από πόρτες και παράθυρα, τα δάπεδα με τα οχτάγωνα κεραμικά πλακάκια, οι ξύλινες μουσάντρες, ακόμη και το χειροποίητο πορτάκι στο παλιό κοτέτσι έχουν συντηρηθεί με συγκινητική σχεδόν επιμέλεια.

Ο νεοκλασικισμός αγκαλιάζει μεγάλα αρχοντικά, όπως το Αρχοντικό του Γεωργίου Σαχίνη και της Ελένης Θεοδωράκη, που βρίσκεται πίσω από την ταβέρνα “Ξερή Ελιά”.

Δυτικά της πόλης, έξω από το οικισμό, βρίσκεται επίσης το Αρχοντικό του Μπουντούρη, που διαθέτει κήπο και ιδιόκτητο εκκλησάκι.

Στη συνοικία Καλά Πηγάδια υπάρχει το Αρχοντικό του Γκορογιάννη, στο οποίο υπάρχει χαρακτηριστικό σαλόνι μακεδονικού τύπου.

Εργασία για το Λύκειο Ερμιόνης

ΙΔΑΝΙΚΗ ΠΟΛΗ Ουτοπία ή Ευτοπία;

Πριν τα ηλεκτροκίνητα αυτοκίνητα και τις κατοικίες υψηλών προδιαγραφών πρέπει να γίνουμε πολίτες αφοσιωμένοι, πιστοί στους τόπους που δημιουργούμε και κατοικούμε

Της Βίκυς Καλέση*

Μετά το τέλος του 1ου ΠΠ, μέσα στα ερείπια του Παλαιού Καθεστώτος, οι πολιτικοί υπόσχονται στις μάζες που είχαν χειρα- φετηθεί πολιτικά και κινητοποιηθεί όσο ποτέ άλλοτε, μια δικαιότερη κοινωνία κι ένα κράτος που θα τους ανήκε. Μέσα σε ένα κλίμα ριζικών αλλαγών πρωτοπόροι αρχιτέκτονες και πολεοδόμοι συζητούν τα μεγάλα προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν στον τομέα της αρχιτεκτονικής και της πολεοδομίας. Οι αλλαγές που προτείνουν θα προκριθούν μέσα από τα μεγάλα κινήματα του Κοντρουκτιβισμού στη Σοβιετική Ένωση, του Bauhaus στη Γερμανία, του De Stijl στην Ολλανδία και του ρασιοναλισμού, φουτουρισμού στην Ιταλία. Κοινός τόπος όλων των παραπάνω θα αποτελέσουν τα ∆ιεθνή Συνέδρια Μοντέρνας αρχιτεκτονικής (τα CIAM) με αδιαφιλονίκητο εμψυχωτή τους τον Le Corbusier.

Το 4ο CIAM θα λάβει χώρα το 1933 σε ένα ταξίδι εν πλω από τη Μασσαλία στον Πειραιά και την Αθήνα. Στο ατμόπλοιο Πατρίς II, αρχιτέκτονες και πολεοδόμοι συζητούν με κεντρικό θέμα την πολεοδομία και την «Λειτουργική Πόλη». Στο συνέδριο παρουσιάζονται σχέδια ανάλυσης και συλλογής στοιχείων για την κατάσταση 33 πόλεων.

Τα πορίσματα του συνεδρίου δημοσιεύονται στο ελληνικό περιοδικό Τεχνικά Χρονικά το 1933. ∆έκα χρόνια αργότερα (1943), στο Παρίσι, ο Le Corbusier θα εκδώσει τη Χάρτα των Αθηνών η οποία στα 95 άρθρα της διατυπώνει τις τέσσερις βασικές λειτουργίες της πολεοδομίας: κατοικία, εργασία, καλλιέργεια του πνεύματος και του σώματος, κυκλοφορία.

Στο άρθρο 95 διατυπώνεται η θέση ότι το ιδιωτικό συμφέρον θα πρέπει να υποταχτεί στο συλλογικό, στο άρθρο 74 επισημαίνεται ότι η ανάπτυξη των πόλεων κατευθύνεται χωρίς προσοχή και έλεγχο και χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι αρχές τις σύγχρονης πολεοδομίας ενώ στο άρθρο 80 διατυπώνεται η ανησυχία σχετικά με την αύξηση των μηχανοκίνητων οχημάτων στις πόλεις: «H συσσώρευση και συγκέντρωση των μηχανοκίνητων οχημάτων σε ορισμένα σημεία των πόλεων κατέληξε να εμποδίζει την κυκλοφορία και ταυτόχρονα να είναι αφορμή για διαρκείς κινδύνους. Εισήγαγαν στη ζωή της πόλης πολλούς παράγο- ντες βλαβερούς για την υγεία. Τα καυσαέριά τους διαχέονται στον αέρα και βλάπτουν τους πνεύμονες ενώ ο θόρυβός τους προξενεί στον άνθρωπο μια κατάσταση μόνιμης νευρικότητας. Καταδικάζουν τους ανθρώπους να περνούν πολλές ώρες μέσα σε κάθε λογής οχήματα και να χάνουν σιγά-σιγά την πιο υγιεινή και φυσική από όλες τις συνήθειες: το περπάτημα».

Τα χρόνια που θα ακολουθήσουν μετά το 1960 η Χάρτα των Αθηνών αλλά και ολόκληρη η πολεοδομική θεωρία και το έργο του Le Corbusier θα ενοχοποιηθούν για την αποτυχία της ανοικοδόμησης, τα λάθη και τον πολεοδομικό μαρασμό των πόλεων.

Ο Αριστοτέλης Προβελλέγγιος, ο οποίος υπήρξε μαθητής του Le Corbusier, θέλοντας να βάλει τα πράγματα στη θέση τους αναφέρει: «Η καταστροφή του περιβάλλοντος και της γης είναι πολλαπλό σκάνδαλο που αφορά στους νόμους της ιδιοποίησης της γης, της παραγωγής και των αδέσποτων δυνάμεων της κοινωνίας (οικονομίστικη και κερδοσκοπική παραγωγή του χώρου). Το κείμενο της Χάρτας, όπως και τα αλλά γραπτά του Le Corbusier, είναι μια πράξη διανοουμενίστικη μεν, αλλά από έναν άνθρωπο δημιουργό, ανθρωπιστή και καλλιτέχνη».

La Voiture Minimum

Πράγματι. Ο Le Corbusier πίστευε ότι η αρχιτεκτονική είναι μία από τις αμεσότερες ανάγκες του ανθρώπου, αφού το σπίτι υπήρξε πάντα το αναντικατάστατο εργαλείο και το πρώτο που σφυρηλατήθηκε. Εραστής της αναλυτικής σκέψης, της τάξης και της συμφιλίωσης του ρομαντικού (κλασικού) με την τεχνολογία πίστευε πως τα σπίτια μας φτιάχνουν τους δρόμους και οι δρόμοι φτιάχνουν τις πόλεις. Η σχέση του Le Corbusier με τα σύγχρονα τεχνολογικά μέσα και υλικά θα παραμείνει ανεξίτηλη σε όλα τα έργα του. «Αν μελετήσουμε το πρόβλημα της κατοικίας όπως μελετάμε ένα σασί αυτοκινήτου, θα βλέπαμε τα σπίτια μας να μεταμορφώνονται και να βελτιώνονται πολύ γρήγορα. Αν τα σπίτια ήταν τυποποιημένα, όπως τα σασί, η αισθητική θα εκφραζόταν με εντυπωσιακή ακρίβεια». Το 1936 θα σχεδιάσει το Voiture Minimum, ένα προσιτό στις μάζες μοντέρνο και λειτουργικό αυτοκίνητο η τιμή του οποίου δεν θα ξεπερνούσε τα 8.000 γαλλικά φράγκα. Μικρό, απλό στη λειτουργία αλλά με πολύπλευρους στόχους, οδηγούσε στο σπίτι και σε προέκταση στην πόλη του μέλλοντος.

Ωστόσο υπήρχε ένα πρόβλημα. Υποστήριζε πως για να υπάρξει μια καλή πολεοδομία, μια όμορφη αρχιτεκτονική για να έχει εφαρμογή η τεχνολογία και ο σύγχρονος τρόπος παραγωγής, έπρεπε να υπάρχουν ευτυχισμένοι λαοί.

Στο συνέδριο του 1933 τα προβλήματα για το μέλλον των πόλεων παρουσιάστηκαν πολύ σοβαρά. Όχι άδικα.
Σύμφωνα με τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Περιβάλλοντος, οι πόλεις καταλαμβάνουν μόλις το 2% της επιφάνειας της Γης. Ωστόσο το 56% του παγκόσμιου πληθυσμού το 2019 ζούσε σε πόλεις.

Σήμερα

Μπροστά στην κρίση που βιώνει η ζωή των πόλεων η ανθρωπότητα προσπαθεί να επανεφεύρει τον εαυτό της.

Καινοτόμες ιδέες για τις πόλεις του μέλλοντος, στρατηγικά σχέδια για τη βιώσιμη αστική κινητικότητα, προγράμματα ενημέρωσης πολιτών στήνονται σε κάθε προηγμένη γωνία του πλανήτη. Οι αρχές είναι γνωστές: κατάλληλες υποδομές, πόλεις προσβάσιμες σε όλους τους πολίτες, κτίρια υψηλής ενεργειακής απόδοσης κ.ά.

Ειδικά για τις μεταφορές, σε μια πρόσφατη έρευ- να σχετικά με τις έξυπνες τάσεις αστικής κινητικότητας, σχεδιασμένες να προβλέπουν τις ανάγκες των μελλοντικών πόλεων, εντοπίστηκαν τα βασικά χαρακτηριστικά για ένα αποτελεσματικό σύστημα:

  • Σαφής διαχωρισμός ανάμεσα σε πεζούς, αυτο- κίνητα και ποδηλάτες
  • Μέσα μαζικής μεταφοράς με δρομολόγια που εκτελούνται συχνά και εγκαίρως
  • Χρήση ηλεκτρικών ποδηλάτων και scooters
  • Ηλεκτρικά Αυτοκίνητα: μελέτες δείχνουν ότι αντιπροσωπεύουν τα αυτοκίνητα του μέλλοντος. Οι μπαταρίες τους γίνονται φθηνότερες και αποδοτικότερες, με περισσότερη αυτονομία.
  • Αυτοκίνητα κοινής χρήσης (car sharing), αυτόνομα ή έξυπνα αυτοκίνητα χωρίς οδηγό.

Ένα πρώτο συμπέρασμαpage51image3533379904

Υπάρχει μια οφειλή και είναι η πιο παλιά από όλες. Η πολεοδομία, όπως πολύ σωστά υποστήριζε ο Le Corbusier, είναι η νοοτροπία των λαών αποτυπωμένη σε πόλεις. Είναι το αποτύπωμά μας, η κουλτούρα μας και η καλλιέργειά μας. Είναι η αισθητική μας.

Πριν τα ηλεκτροκίνητα αυτοκίνητα και τις κατοικίες υψηλών προδιαγραφών πρέπει να γίνουμε πολίτες αφοσιωμένοι, πιστοί στους τόπους που δημιουργούμε και κατοικούμε.

Continue reading »