Αρχιτεκτονική σήμερα

Όταν 4 καταξιωμένοι διεθνώς Αρχιτέκτονες έρχονται στην Ελλάδα, είναι νέο. Διαλέξαμε και παρουσιάζουμε αποφθέγματα από αυτή τη διάλεξη στους φοιτητές μας των Αρχιτεκτονικών Σχολών…

“Το να σχεδιάζεις ένα κτίριο δεν απελευθερώνει απλώς τη δημιουργικότητά σου, πρέπει να εκλαμβάνεται και σαν κοινωνική και πολιτιστική ευθύνη”

“Η διαρκώς μεταβαλλόμενη εικόνα μιας πόλης σε ωθεί να σκεφτείς πως η αρχιτεκτονική είναι πλέον ένα μέσο προβολής και εντυπωσιασμού”

“Eίμαστε καλλιτέχνες; Όχι, οι αρχιτέκτονες αγωνιούν για δημιουργική έκφραση αλλά η δουλειά μας θεμελιώνεται πάνω σε αντικειμενικά κριτήρια. Παρέχουμε υπηρεσίες; Σε ποιον; Στον πελάτη; Αν σκεφτούμε πως από την ιδέα μας και την υλοποίησή της δεν εξαρτάται μόνο αυτός που μας πληρώνει, αλλά δυνητικά ο κάθε χρήστης, το κοινό, ο πολίτης, αμέσως μεγαλώνει ο αριθμός των ανθρώπων στους οποίους είμαστε υπόλογοι” Continue reading »

Η απαξίωση της νεοελληνικής αρχιτεκτονικής

Μέσα από την επικοινωνιακή φιέστα (ακόμη μία) του υπουργείου Πολιτισμού σχετικά με τη μελέτη της υπόγειας επέκτασης του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, αναδύεται ξανά στην επιφάνεια η θλιβερή κατάσταση πλήρους απαξίωσης της αρχιτεκτονικής τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας. Με την επιλογή του ξένου αρχιτεκτονικού γραφείου (και των Ελλήνων συνεργατών τους) κλείνει ακόμη μία μαύρη σελίδα πρωτόγνωρης υποβάθμισης της ελληνικής αρχιτεκτονικής, που δεν τιμά καθόλου την κοινότητα των Ελλήνων αρχιτεκτόνων στο σύνολό τους.

Ήδη από την πρώτη ανακοίνωση της υπουργού Πολιτισμού σχετικά με τη διαδικασία του κλειστού διαγωνισμού που επιλέχθηκε για την εκπόνηση της μελέτης, είχαν αρχίσει οι έντονες αντιδράσεις εκ μέρους μεμονωμένων συναδέλφων, αλλά και του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων. Η κατακραυγή, φυσικά, προήλθε από την πρωτοφανή -για τα ελληνικά χρονικά- διαδικασία, με την οποία αποκλείονταν ουσιαστικά οι Έλληνες αρχιτέκτονες από τη δυνατότητα να συμμετάσχουν στον διαγωνισμό για τη μελέτη ενός τόσο σημαντικού και εμβληματικού κτηρίου, όπως το Νέο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας Continue reading »

Η Αρχιτεκτονική & τα Αρχοντικά της Ύδρας

Η Ύδρα διακρίνεται για την ιδιότυπη αρχιτεκτονική της

Η ίδια η πόλη της Ύδρας αποτελεί ένα μεγάλο και αντιπροσωπευτικό δείγμα της ιδιόμορφης τοπικής αρχιτεκτονικής, που συνδυάζει νησιώτικα και στεριανά αρχιτεκτονικά στοιχεία.
Σπίτια απλά ή αρχοντόσπιτα, διακρίνονται από μια ιδιότυπη αλλά και συνάμα εντυπωσιακή αρχιτεκτονική την οποία δεν την
συναντάμε σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, αλλά ούτε και του εξωτερικού.

Ενώ οι περισσότερες οικογένειες ζούσαν στα παραδοσιακά απλά κτίρια, οι πλουσιότεροι πλοιοκτήτες και οι πρόκριτοι έχτιζαν τα μεγάλα αρχοντικά τους σε ένα εντελώς διαφορετικό ύφος. Η παράδοση μας πληροφορεί ότι οι Γενοβέζοι κυρίως αρχιτέκτονες που έφεραν στην Ύδρα οι Τομπάζηδες είναι οι εμπνευστές των πολυώροφων πέτρινων  μεγάρων που θυμίζουν με τη συμμετρική διάταξη των κατόψεων, τα κεντρικά χολ, τις ωραίες μαρμάρινες σκάλες, εσωτερικές αυλές και τοξωτές λότζιες, τα αναγεννησιακά παλάτια της Βόρειας Ιταλίας.  Τα αρχοντικά αυτά χτίστηκαν σε σύντομο χρονικό διάστημα στις αρχές του 19ου αιώνα και έμοιαζαν πολύ.  Χτισμένα συνήθως σε απότομες πλαγιές έχουν δύο καλούς ορόφους και άλλους δύο βοηθητικούς με κουζίνες, κελάρια, αποθήκες στέρνες και δωμάτια προσωπικού.

Αδιάψευστοι μάρτυρες της οικονομικής ευμάρειας και της ακμής που γνώρισε το νησί στα τέλη του 18ου αιώνα, υψώνονται επιβλητικά μέχρι σήμερα και εντυπωσιάζουν με τον όγκο και την μεγαλοπρέπεια τους, παρά τη λιτή τους εμφάνιση.

Διατηρούν πολλά από τα στοιχεία των λαϊκών κατοικιών, αλλά λόγω του όγκου τους, θυμίζουν φρούρια στην εξωτερική τους όψη.

Τα αρχοντικά της Ύδρας είναι πέτρινα και συνήθως, λόγω του επικλινούς εδάφους, τριώροφα ή τετραώροφα επιβλητικά και ταυτόχρονα λιτά κτίσματα, στενά συνδεδεμένα με την ένδοξη ιστορία της Ύδρας. 

Τα περισσότερα διαθέτουν εξωτερική σκάλα που καταλήγει σε ταράτσα. Τα δωμάτια τους είναι μεγάλα, ψηλοτάβανα, με καμάρες, με ανάγλυφη εσωτερική διακόσμηση, τοιχογραφίες, γιρλάντες, γεωμετρικές συνθέσεις στα μαρμάρινα δάπεδα, θυρώματα και ζωγραφιστά ξύλινα ταβάνια.

Υπήρχαν χωριστά δωμάτια για τους άνδρες και τις γυναίκες, μεγάλη σάλα, ένα μικρό δωμάτιο όπου βρισκόταν το εικονοστάσι και ειδικός χώρος για το κάπνισμα του ναργιλέ.
Οι βοηθητικοί χώροι βρίσκονταν συνήθως έξω από το κυρίως σπίτι. Φημισμένα είναι τα υδραίϊκα έπιπλα, που έδιναν μεγαλοπρέπεια στα επιβλητικά σπίτια, με την εξαιρετική τους κατασκευή και ποιότητα, φερμένα συχνά από τη Δύση.
Οι συνηθισμένες κατοικίες περιβάλλονται από αυλή περιτοιχισμένη με μάντρα και είναι απλές, σε ορθογώνιο σχήμα, με κεραμοσκεπή, γείσα από πωρόλιθο και επίπεδες αυστηρές προσόψεις, που διακόπτονται από ανοίγματα συμμετρικά τοποθετημένα.
Στα περισσότερα σπίτια συναντάμε στέρνες και μαρμάρινες κρήνες.
Μοναδικό διακοσμητικό στοιχείο είναι το λευκό περίγραμμα των παραθύρων, που γίνεται με άσβεστη για να σπάει τη μονοτονία της γκρίζας πέτρας.
H γκρίζα πέτρα, που αφθονεί στην Ύδρα και στη γειτονική Δοκό, το ξύλο και η «κοκκίνα», ένα κονίαμα αργιλικού χρώματος, είναι τα κύρια οικοδομικά υλικά των σπιτιών.

Χτίστηκαν στα τέλη του 18ου με αρχές του 19ου αιώνα, εποχή οικονομικής ευμάρειας για το νησί χάρη στο εμπόριο και στη ναυτιλία, και φέρουν στοιχεία γενοβέζικης αρχιτεκτονικής. Οι πλούσιοι πλοιοκτήτες, έχοντας ταξιδέψει πολύ, θέλησαν «να εισαγάγουν στην Υδρα τα χαρακτηριστικά μιας ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής ώστε να ενταχθούν κι εκείνοι στον τρόπο ζωής της δυτικής μεγαλοαστικής κοινωνίας, όπως γράφει ο Γιώργος Προκοπίου στη μελέτη του “Η αρχιτεκτονική των Αρχοντικών της Υδρας”.

Ακολουθεί αναφορά σε κάθε ένα από αυτά:

Στην Ανατολική πλευρά του λιμανιού μπορείτε να δείτε το Αρχοντικό του Λαζάρου Τσαμαδού, τη σημερινή Σχολή Εμποροπλοιάρχων, που κρατάει ζωντανή τη ναυτική παράδοση της Υδρας και το Αρχοντικό του Κριεζή, όπου στεγάζεται σήμερα το Γηροκομείο.

Πάνω από την προκυμαία δεσπόζει η ιστορική οικία του Λάζαρου Κουντουριώτη, που λειτουργεί σήμερα ως παράρτημα του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου. Χτισμένη σε σχήμα Π, βαμμένη με φυσική ώχρα και επιπλωμένη με τον «καλό οντά» στα βορειοανατολικά, μας επιδεικνύει το δωμάτιο όπου περνούσε τον περισσότερο χρόνο του ο Λάζαρος Κουντουριώτης και άλλα ενδιαφέροντα δωμάτια, όπως το εικονοστάσι δίπλα στην είσοδο κι εκείνο για το κάπνισμα του ναργιλέ.

Στη Δυτική πλευρά της πόλης μπορείτε να δείτε το ιστορικό Αρχοντικό του Φραγκίσκου Βούλγαρη, ένα από τα σημαντικά Αρχοντικά του 1800, στο οποίο σήμερα στεγάζεται η Villa Hydrea. Εχει ανατολίτικα στοιχεία, όπως τα ξυλόγλυπτα ταβάνια σε ρυθμό οθωμανικού ροκοκό. Ξεχωρίζουν, επίσης, η μαρμάρινη κρήνη στην αίθουσα χορού με το πατάρι για τους μουσικούς και οι ελαιογραφίες ναυτικών θεμάτων. Το Αρχοντικό πλαισιώνουν μεγάλα ξύλινα παράθυρα που βλέπουν όλο το λιμάνι, όπως και όμορφες βεράντες.

Στη Δυτική πλευρά της πόλης μπορείτε να δείτε το τετραώροφο Αρχοντικό του Τομπάζη σε ιταλικό ύφος, που έχτισαν ο Μανώλης Τομπάζης και η σύζυγός του Ξανθή Σαχίνη και που ανήκει ήδη από το 1936 στη Σχολή Καλών Τεχνών και λειτουργεί σαν παράτημα της. Σήμερα τα δωμάτιά του λειτουργούν ως ξενώνες για εκκολαπτόμενους καλλιτέχνες που έρχονται να παλέψουν με τα χρώματα και τους μαγικούς όγκους της Υδρας. Οι σκεπές και οι ξύλινες πόρτες στο εσωτερικό είναι καινούργιες και το σαλόνι του επάνω ορόφου με τις μαλτεζόπετρες στο δάπεδο θεωρείται το πιο αυθεντικό του δωμάτιο. Στο ταβάνι έχουν διασωθεί οι τέσσερις γωνίες και ο κεντρικός ρόδακας. Οι σκεπαστές του λότζιες είναι μοναδικές.

Πίσω από τα Αρχοντικά του Βούλγαρη και του Τομπάζη, πάνω στο λόφο με οχυρωματικό χαρακτήρα ανάμεσα στα πεύκα και καταπληκτική θέα, στέκει το Αρχοντικό που έχτισε ο Γεώργιος Κουντουριώτης, ένας από τους μεγαλύτερους πλοιοκτήτες της Υδρας και ενεργός πολιτικός κατά την Επανάσταση. Αργότερα το κληρονόμησε ο εγγονός του Παύλος Κουντουριώτης, ναύαρχος κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους και πρώτος Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας. Καθένα από τα παράθυρά του, αν ανοίξει, καδράρει τέλεια το τοπίο, σαν έργο τέχνης που άλλοτε απεικονίζει τη θάλασσα και άλλοτε τον γραφικό οικισμό. Σήμερα λειτουργεί σαν Μουσείο της νεότερης ιστορίας της Ύδρας.

Στην ίδια περιοχή βρίσκονται και τα Αρχοντικά του Βότση και του Οικονόμου κι άλλα παλιά Αρχοντικά κάποιων ακόμη ιστορικών προσώπων που μετατρέποντας τα εμπορικά καράβια τους σε πολεμικά έχασαν μεγάλες περιουσίες και ταύτισαν το όνομά τους με την ανεξαρτησία της Ελλάδας. Οι κάτοικοι του νησιού το οποίο μέχρι τότε χαρακτήριζαν οι ασβεστωμένες ταράτσες, γρήγορα αντέγραψαν τις τετράρριχτες σκεπές των μεγάλων αυτών σπιτιών κι έτσι η πόλη της Ύδρας πήρε τη γνωστή ομοιόμορφη εικόνα της.

«Αν αρχίσεις να παρατηρείς τις λεπτομέρειες, η Υδρα είναι ανεξάντλητη», λέει ο εικαστικός Δημήτρης Αντωνίτσης καθώς μπαίνουμε σ’ ένα από τα παλιά Αρχοντικά των Κριεζήδων, μικρότερο σε κλίμακα αλλά πολύ ξεχωριστό για το σεβασμό με τον οποίο το έχει προσεγγίσει ο σημαντικός Αμερικανός καλλιτέχνης Brice Marden (σημερινός ιδιοκτήτης του). Τα τραβηχτά γύψινα γύρω από πόρτες και παράθυρα, τα δάπεδα με τα οχτάγωνα κεραμικά πλακάκια, οι ξύλινες μουσάντρες, ακόμη και το χειροποίητο πορτάκι στο παλιό κοτέτσι έχουν συντηρηθεί με συγκινητική σχεδόν επιμέλεια.

Ο νεοκλασικισμός αγκαλιάζει μεγάλα αρχοντικά, όπως το Αρχοντικό του Γεωργίου Σαχίνη και της Ελένης Θεοδωράκη, που βρίσκεται πίσω από την ταβέρνα “Ξερή Ελιά”.

Δυτικά της πόλης, έξω από το οικισμό, βρίσκεται επίσης το Αρχοντικό του Μπουντούρη, που διαθέτει κήπο και ιδιόκτητο εκκλησάκι.

Στη συνοικία Καλά Πηγάδια υπάρχει το Αρχοντικό του Γκορογιάννη, στο οποίο υπάρχει χαρακτηριστικό σαλόνι μακεδονικού τύπου.

Εργασία για το Λύκειο Ερμιόνης

Plaka Bridge Epirus GREECE

Το Γεφύρι της Πλάκας στην Ήπειρο

Βραβείο Europa Nostra 2021 για την αποκατάσταση του Γεφυριού της Πλάκας στην Ήπειρο. Aποτελεί την πρώτη ανακατασκευή λίθινης γέφυρας στην Ελλάδα και ένα από τα λίγα παρόμοια έργα παγκοσμίως

 

 

 

 

Το γεφύρι της Πλάκας είναι ένα μονότοξο πέτρινο γεφύρι, το μεγαλύτερο και πιο εντυπωσιακό του είδους του στην Ήπειρο. Την 1η Φεβρουαρίου 2015, κατά τη διάρκεια μίας ισχυρής καταιγίδας η οποία προκάλεσε την υπερχείλιση του ποταμού, κατέρρευσε ένα σημαντικό μέρος της κύριας καμάρας και του ανατολικού βάθρου της γέφυρας. Continue reading »

Main Building of Hellenikon Airport

Hellenikon, Attica, 1959-63

Architect 

Eero Saarinen (1910-1961)

The main building of the Athens Airport (referred to as the East Terminal) was one of the last works by the world renowned Finnish-born American architect Eero Saarinen whose headquarters were in Birmingham, Michigan. He had already gained international recognition for the original and elegant expressionism of the TWA passenger terminal in New York and the Dulles International Airport near Washington DC.
The object of his design, as he himself pointed out, was to combine the best functional solution and to create a building that would be representative of 20th century technology and express the Greek spirit as well.

 

 

 

 

 

 

 


Saarinen was so successful in achieving this goal that his building transcended its utilitarian-technological nature and functioned symbolically as the gateway to Athens and to modern Greece.

 

 

 

 

The building was laid out as follows:

  • at the entrance level were the check-in booths, customs inspection, shops and a balcony with restaurants that was also open to the transit lounge,
  • the mezzanine housed the foreign exchange services, customs offices, etc, on the runway level was the splendid transit lounge, with an internal height of three floors, and the departure gates
  • and in the basement were the luggage handling facilities, and the airport’s operating services.

The large projecting upper floors included restaurants and the roof overlooked the runways and the Saronic Gulf and was popular among passengers and visitors alike. On an intervening floor was the VIP lounge, administration offices, etc.

 

 

 

 

 

 

The dynamic and plastic form of the building was particularly elegant. It was built of pre-stressed, bare concrete permitting the creation of large openings and projections. The façade overlooking the airport is divided into five parts, supported on large piers and crowned with two parallel projections. The projections provide shade to the extensive glass surfaces.

Now that the Hellenikon airport has been abandoned (in 2001, after the opening of the new Eleftherios Venizelos airport at Spata), provision has been made for Saarinen’s heritage building to be utilised by acquiring a new, cultural function.

Tέχνη στην είσοδο της αθηναϊκής πολυκατοικίας

Περνάμε καθημερινά μπροστά τους, αλλά δεν τα βλέπουμε! Ίσως όχι άδικα. Άλλωστε, είναι τοποθετημένα στον κοινόχρηστο χώρο, δηλαδή στο μεταίχμιο μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου. Δεν βρίσκονται στις προσόψεις, για να τα θαυμάσουμε όλοι, ούτε όμως και στα διαμερίσματα, για να τα απολαμβάνουν μόνοι οι τυχεροί ιδιοκτήτες με τις παρέες τους. Θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι διακριτικά παρόντα.

Ο αριθμός όσων έχουν δημιουργηθεί είναι απροσδιόριστος. Και, φυσικά, δεν τα συναντά κανείς μόνο στο κέντρο της Αθήνας και στα πέριξ του, εκεί όπου επιλέξαμε να κινηθούμε. Ούτε είναι γνωστό, πάντα, ποιοι τα δημιούργησαν. Ωστόσο ένα είναι σίγουρο: από τα μέσα της δεκαετίας του ’50 έως και τα μέσα της δεκαετίας του ’80 περίπου, κατά τη διάρκεια μιας γόνιμης τριακονταετίας μια σειρά από έργα δημιουργήθηκε αποκλ Continue reading »

Συζητώντας με τον Άρη Κωνσταντινίδη

page1image3542322912

 

Μιχάλης Σουβατζίδης – 17/02/2021

Οι συναντήσεις πραγματοποιήθηκαν από τον Νοέμβριο του 1979 έως τον Οκτώβριο του 1989

Θέλω εδώ να αναφερθώ στον Τάσο Μπίρη και στον Λάζαρο Καλυβίτη τον αξέχαστο, που ήρθαν στο σπίτι μου αναπάντεχα το 2018 για να με συνδράμουν με συναδελφική και αρχιτεκτονική αλληλεγγύη, να βγω από το τέλμα της κατάθλιψης και της απραξίας. Με παρότρυναν ν’ αρχίσω να γράφω πάλι. Μετά αρχίσαμε να συναντιόμαστε και να πηγαίνουμε στα Τουρκοβούνια σ’ ένα καφέ – εστιατόριο. Αυτές οι συναντήσεις μού έδωσαν κουράγιο κι άρχισα σιγά – σιγά να ξεφεύγω από την κατάθλιψη που απέκτησα από την συνταξιοδότησή μου το 2008, και την οικονομική κρίση που έπληξε την οικογένειά μου. Λίγο με κράτησε μέχρι το 2013 η ασχολία μου με τη γλυπτική, οπότε έφτιαξα το τελευταίο μου έργο γλυπτικής, «το τέρας της παγκοσμιοποίησης». Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι δύο κορυφαίοι συνάδελφοι θα μου έδειχναν τόσο μεγάλη εκτίμηση, και αναθάρρησα. Άλλωστε ο δάσκαλος -συνεχιστής των μεγάλων μοντέρνων δασκάλων του Πολυτεχνείου- Τάσος Μπίρης, με τους πολυάριθμους μαθητές του, ήταν σύντροφός μου στον αγώνα μας εναντίον των μεταμοντέρνων, και ο Λάζαρος Καλυβίτης μαζί με τον Γιώργο Λεονάρδο παρέμειναν μοντέρνοι με τα σημαντικά έργα τους.

Το 2019 μάς έφυγε αναπάντεχα ο αξέχαστος Λάζαρος, εκεί που είχα βρει έναν σπουδαίο φίλο, και είχαμε μάλιστα ανακαλύψει ότι ήμασταν και συγγενείς, γιατί στη Γιοσγάτη Καισαρείας της Καππαδοκίας η γιαγιά μου Ναρίνα Αρδίτσογλου είχε συγγενική σχέση με την οικογένεια Τσαούσογλου, την κόρη του οποίου είχε παντρευτεί ο Λάζαρος.

Continue reading »

Η Αρχιτεκτονική  σύνθεση του Ιδεοψυχαναγκασμού ή η Ιδεοψυχαναγκαστική σύνθεση της Αρχιτεκτονικής;

Γράφει η Κων/να Τσιράκη*

Η πραγματικότητα είναι πολύ, πιο σύνθετη απ’ όσο νομίζουμε. Ο ιδεοψυχαναγκασμός και η αρχιτεκτονική, δύο λέξεις, δύο έννοιες εκ διαμέτρου αντίθετες, αποκλείεται να έχουν κάποιο κοινό τόπο, έστω ένα σημείο σύγκλισης. Σήμερα, θα καταρρίψω αυτή την τόσο λανθασμένη σκέψη, καθώς αυτά που ενώνουν την αρχιτεκτονική και τον ψυχαναγκασμό είναι πολλά περισσότερα από αυτά που τα χωρίζουν. 

Η Αρχιτεκτονική λογίζεται ως Επιστήμη αλλά και ως Τέχνη. Ως επιστήμη επιδιώκει την εφαρμογή και πιστή εκτέλεση των μελετηθέντων σχεδίων με τη βοήθεια των κατάλληλων υλικών. Αποστολή της (ως επιστήμη) είναι η διαμόρφωση του φυσικού χώρου ως ένα καταφύγιο που εμπεριέχει τα στοιχεία της προφύλαξης, της οικειότητας, της απομόνωσης από τους φρενήρεις ρυθμούς της καθημερινότητας. Continue reading »

MIT Researchers 3D Print a Bridge Imagined by Leonardo da Vinci in 1502— and Prove That It Actually Works

Unfortunate though it may be for the dreamers of the world, we’re all judged not by what we imagine, but what we actually do. This goes double for those specifically tasked with creating things in the physical environment, from engineers and architects to inventors and artists. Leonardo da Vinci, the original “Renaissance man,” was an engineer, architect, inventor, artist, and more besides, and five centuries after his death we continue to admire him for not just the works of art and technology he realized during his lifetime, but also the ones that never made it off his drawing board (or out of his notebooks). And as we continue to discover, many of the latter weren’t just flights of fancy, but genuine innovations grounded in reality.

Take the bridge Leonardo proposed to Sultan Bayezid II, who in 1502 had “sent out the Renaissance equivalent of a government RFP Continue reading »

Ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι είχε σχεδιάσει για την Κωνσταντινούπολη τη μεγαλύτερη πέτρινη γέφυρα στον κόσμο

Ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι έγινε διάσημος για τη «Μόνα Λίζα» και τον «Μυστικό Δείπνο», όμως στις αρχές του 16ου αιώνα είχε σχεδιάσει μια πέτρινη γέφυρα μήκους 280 μέτρων για την Οθωμανική Αυτοκρατορία, που θα ένωνε την Κωνσταντινούπολη με τον Γαλατά πάνω από τον Βόσπορο!

 

 

Η γέφυρα όχι μόνο θα ήταν η μεγαλύτερη στον κόσμο εκείνη την εποχή (περίπου δεκαπλάσια σε μήκος από τις τυπικές γέφυρες εκείνου του καιρού), αν είχε υλοποιηθεί, κάτι που τελικά δεν έγινε, αλλά θα ήταν και απίστευτα Continue reading »

1 2