Αρχιτεκτονική σήμερα

Όταν 4 καταξιωμένοι διεθνώς Αρχιτέκτονες έρχονται στην Ελλάδα, είναι νέο. Διαλέξαμε και παρουσιάζουμε αποφθέγματα από αυτή τη διάλεξη στους φοιτητές μας των Αρχιτεκτονικών Σχολών…

“Το να σχεδιάζεις ένα κτίριο δεν απελευθερώνει απλώς τη δημιουργικότητά σου, πρέπει να εκλαμβάνεται και σαν κοινωνική και πολιτιστική ευθύνη”

“Η διαρκώς μεταβαλλόμενη εικόνα μιας πόλης σε ωθεί να σκεφτείς πως η αρχιτεκτονική είναι πλέον ένα μέσο προβολής και εντυπωσιασμού”

“Eίμαστε καλλιτέχνες; Όχι, οι αρχιτέκτονες αγωνιούν για δημιουργική έκφραση αλλά η δουλειά μας θεμελιώνεται πάνω σε αντικειμενικά κριτήρια. Παρέχουμε υπηρεσίες; Σε ποιον; Στον πελάτη; Αν σκεφτούμε πως από την ιδέα μας και την υλοποίησή της δεν εξαρτάται μόνο αυτός που μας πληρώνει, αλλά δυνητικά ο κάθε χρήστης, το κοινό, ο πολίτης, αμέσως μεγαλώνει ο αριθμός των ανθρώπων στους οποίους είμαστε υπόλογοι” Continue reading »

Η απαξίωση της νεοελληνικής αρχιτεκτονικής

Μέσα από την επικοινωνιακή φιέστα (ακόμη μία) του υπουργείου Πολιτισμού σχετικά με τη μελέτη της υπόγειας επέκτασης του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, αναδύεται ξανά στην επιφάνεια η θλιβερή κατάσταση πλήρους απαξίωσης της αρχιτεκτονικής τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας. Με την επιλογή του ξένου αρχιτεκτονικού γραφείου (και των Ελλήνων συνεργατών τους) κλείνει ακόμη μία μαύρη σελίδα πρωτόγνωρης υποβάθμισης της ελληνικής αρχιτεκτονικής, που δεν τιμά καθόλου την κοινότητα των Ελλήνων αρχιτεκτόνων στο σύνολό τους.

Ήδη από την πρώτη ανακοίνωση της υπουργού Πολιτισμού σχετικά με τη διαδικασία του κλειστού διαγωνισμού που επιλέχθηκε για την εκπόνηση της μελέτης, είχαν αρχίσει οι έντονες αντιδράσεις εκ μέρους μεμονωμένων συναδέλφων, αλλά και του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων. Η κατακραυγή, φυσικά, προήλθε από την πρωτοφανή -για τα ελληνικά χρονικά- διαδικασία, με την οποία αποκλείονταν ουσιαστικά οι Έλληνες αρχιτέκτονες από τη δυνατότητα να συμμετάσχουν στον διαγωνισμό για τη μελέτη ενός τόσο σημαντικού και εμβληματικού κτηρίου, όπως το Νέο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας Continue reading »

Ο αρχιτέκτονας από τη Μπουρκίνα Φάσο που κέρδισε το Pritzker

Το πρώτο αρχιτεκτονικό έργο του Diébédo Francis Kéré ήταν η κατασκευή ενός σχολείου στη γενέτειρά του, το Γκάντο, απομακρυσμένο χωριό στη Μπουρκίνα Φάσο στη Δυτική Αφρική.

Ο αρχιτέκτονας έλαβε το κορυφαίο στον κόσμο αρχιτεκτονικό βραβείο Pritzker, το οποίο απονέμεται ετησίως σε εν ζωή αρχιτέκτονες από το Ίδρυμα Hyatt.

Πρόκειται για την κορυφαία τιμή της αρχιτεκτονικής, εν μέρει για την αφοσίωσή του στην κοινότητά του και τις ρίζες του.

Με το βραβείο, ο Kéré γίνεται ο πρώτος μαύρος αρχιτέκτονας και ο πρώτος αρχιτέκτονας από την Αφρική, που κερδίζει το βραβείο Pritzker στα 43 χρόνια ιστορίας του.

«Μεγάλωσα σε ένα χωριό, στο οποίο δεν υπήρχε νηπιαγωγείο, αλλά η κοινότητα ήταν η οικογένειά σου» είπε ο Kéré, σύμφωνα με τη βιογραφία του που δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα του Pritzker Prize.

«Θυμάμαι το δωμάτιο, στο οποίο καθόταν η γιαγιά μου και έλεγε ιστορίες με λίγο φως, ενώ στριμωχνόμασταν ο ένας κοντά στον άλλο και η φωνή της μέσα στο δωμάτιο μας περιέβαλλε, καλώντας μας να πλησιάσουμε και να διαμορφώσουμε ένα ασφαλές μέρος. Αυτή ήταν η πρώτη μου αίσθηση για την αρχιτεκτονική» τόνισε.

Ο πρόεδρος της επιτροπής του Pritzker Prize, Τομ Πρίτσκερ δήλωσε ότι τα κτίρια του Kéré «επιδεικνύουν ομορφιά, σεμνότητα, τόλμη και εφευρετικότητα».

«Ολόκληρο το έργο του Francis Kéré μας δείχνει τη δύναμη της υλικής φύσης που έχει τις ρίζες στη θέση της» αναφέρει η αναφορά της κριτικής επιτροπής. «Τα κτίριά του είναι για και με τις κοινότητες, προέρχονται από αυτές τις κοινότητες – στην κατασκευή τους, τα υλικά τους, τα προγράμματά τους και τους μοναδικούς χαρακτήρες τους. Είναι δεμένα με το έδαφος στο οποίο βρίσκονται και με τους ανθρώπους που ζουν μέσα τους. Έχουν παρουσία χωρίς επιτήδευση και αντίκτυπο που διαμορφώνεται από τη χάρη».

Κάποια από τα κτίρια που έχει σχεδιάσει ο Francis Kéré είναι το κέντρο επισκεπτών στο Εθνικό Πάρκο του Μπαμακό και το Ινστιτούτο Τεχνολογίας στη Κοντουγκού, στη Μπουρκίνα Φάσο.

«Δεν θέλω να μιλώ ευθέως για τον ρατσισμό, αλλά αυτό είναι ένα πεδίο, στο οποίο χρειάζεσαι πολλές δεξιότητες» είπε στον Guardian μετά τη νίκη. «Πρέπει πραγματικά να είσαι δυνατός και τυχερός, καθώς οι διαγωνισμοί δεν είναι πάντα τόσο ανοιχτοί. Ελπίζω ότι οι νέοι στην Αφρική θα με δουν και θα ξέρουν ότι αυτός είναι ένας πιθανός δρόμος και για αυτούς» τόνισε.

Το διεθνές βραβείο, το οποίο απονέμεται κάθε χρόνο σε ζωντανούς αρχιτέκτονες για σημαντικά επιτεύγματα, θεσμοθετήθηκε από την οικογένεια Pritzker στο Σικάγο μέσω του Ιδρύματος Hyatt το 1979 και συχνά αναφέρεται ως «Νόμπελ Αρχιτεκτονικής».

Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ

Daniel Libeskind X Richard Hennessy

Ο σπουδαίος αρχιτέκτονας Daniel Libeskind δημιούργησε ένα γωνιώδες, φουτουριστικό μπουκάλι για το κονιάκ Richard Hennessy. Το κρυστάλλινο μπουκάλι Baccarat έχει ένα γωνιακό εξωτερικό σχήμα που περιβάλλει στο εσωτερικό μια καμπύλη μορφή που παραπέμπει στο παραδοσιακό μπουκάλι του κονιάκ. «Εμπνέομαι από την αλληλεπίδραση της ιστορίας και του μέλλοντος – μια ιδιαίτερη μαγεία συμβαίνει όταν οι δύο χρονικές στιγμές συναντιούνται», δήλωσε ο Libeskind και συνέχισε λέγοντας ότι, «Ξεκίνησα με το κλασικό σχήμα μπουκαλιού Hennessy, αλλά ήθελα να ξεπεράσω τα όρια του σχεδίου, θέλαμε επίσης να δημιουργήσουμε κάτι δυνατό για να ενσαρκώσει την κληρονομιά του Richard Hennessy». Με το στυλ του να χρησιμοποιεί έντονες γωνίες και ασύμμετρα επίπεδα, τα κτήρια του αρχιτέκτονα Daniel Libeskind, από το νέο χώρο του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου έως το Εβραϊκό Μουσείο στο Βερολίνο και το Μουσείο Τέχνης του Ντένβερ, γίνονται σύμβολα των πόλεων που βρίσκονται. Continue reading »

Το ανώμαλο δάπεδο

του Friedensreich Hundertwasser

μτφ: Ναταλί Φύτρου

Το ευθύ δάπεδο είναι μια εφεύρεση των αρχιτεκτόνων. Είναι κατάλληλο για μηχανές και όχι για ανθρώπους.

Οι άνθρωποι δεν έχουν μόνο μάτια ώστε να χαίρονται το όμορφο, και αυτιά ώστε ν’ ακούν το όμορφο, και μύτες ώστε να μυρίζουν το όμορφο. Ο άνθρωπος έχει επίσης μια αίσθηση της αφής για τα χέρια και για τα πόδια.

Όταν ο νεωτερικός άνθρωπος βρίσκεται εξαναγκασμένος να περπατά σε ασφαλτοστρωμένες, με μπετό, ομοιόμορφες επιφάνειες, όπως ακριβώς έχουν αυτές σχεδιαστεί στα γραφεία των designers ανηλεώς με το χάρακα, αλλοτριωμένες από τη φυσική σχέση με τη Γη τότε το άγγιγμα στη Γη γίνεται ένα απαθές συστατικό του ανθρώπου, με καταστροφικά επακόλουθα για την ψυχή, την ψυχική ισορροπία, την ευεξία και την υγεία του.

Ο άνθρωπος ξεμαθαίνει να ζει και γίνεται ψυχικά άρρωστος. Continue reading »

Ουρανοξύστες και πόλεις

Η απόφαση της περασμένης εβδομάδας που ελήφθη από τον αρμόδιο υπουργό Οικισμού, Κοινοτήτων και Τοπικής Αυτοδιοίκησης του Ηνωμένου Βασιλείου, Μάικλ Γκόουβ να αρνηθεί την κατασκευή του πύργου «Tulip» της Foster & Partners στο κέντρο του Λονδίνου φαίνεται ότι ξάφνιασε πολλούς, ειδικά καθώς είχε αναφερθεί ευρέως ότι στο έργο θα δινόταν το πράσινο φως.
Η απόφαση αυτή πανηγυρίστηκε Continue reading »

Ο εκδημοκρατισμός της αρχιτεκτονικής

Ανδρέας Γιακουμακάτος – 18/10/2021

Διανύουμε μια αβέβαιη περίοδο, με την υγειονομική πραγματικότητα να καθορίζει ακόμη στάσεις, κατευθύνσεις και πολιτικές. Η προηγούμενη διετία, διετία του κορωνοϊού, επέφερε μια βαθιά μεταλλαγή στην ατομική και συλλογική μας στάση, στην αντίληψή μας για τον κόσμο και στην ιδέα για το μέλλον. Χωρίς να το έχουμε καταλάβει, βρισκόμαστε στην απαρχή μιας «νέας ζωής», πολύ διαφορετικής από αυτήν μόλις λίγα χρόνια πριν, σε όλα τα πεδία. Αν μάλιστα τούτο συνδυαστεί, σε ό,τι αφορά τη χώρα μας, με την οδυνηρή δεκαετή οικονομική κρίση, αντιλαμβανόμαστε πως η «νέα ζωή» παντού, σε όλα τα πεδία, είναι μια πραγματικότητα που οφείλουμε να κατανοήσουμε το συντομότερο δυνατό, είτε για να την καθορίσουμε, όσο αυτό γίνεται, είτε για να προσαρμοστούμε με όσο το δυνατό καλύτερες συνθήκες.

Micro homes

Italian architects Massimo Gnocchi and Paolo Danesi designed Mountain Refuge as a prefabricated cabin-style micro-home built from plywood.
The duo has founded a startup company to find a partner to make their prefabricated concept a reality
Gnocchi and Danesi designed Mountain Refuge as a contemporary twist on typical cabin typology that would help the occupants find a “connection with nature”.
Mountain Refuge is modular, so the design could stand alone as one 24-metre-square space, or include an optional second module to add 12 square metres of floor space.
The cabin has space for a kitchenette with a sink and stove, and could also feature a small but comfortable bathroom with a shower tucked away in one corner.
A deck could run around the external perimeter of the cabin to give its occupants a place to enjoy the weather.
Gnocchi and Danesi designed Mountain Refuge to not require foundations, but if the site required, a thin concrete slab could be used for some locations.

source: dezeen

Συζητώντας με τον Άρη Κωνσταντινίδη

page1image3542322912

Μιχάλης Σουβατζίδης – 17/02/2021

Οι συναντήσεις πραγματοποιήθηκαν από τον Νοέμβριο του 1979 έως τον Οκτώβριο του 1989

Θέλω εδώ να αναφερθώ στον Τάσο Μπίρη και στον Λάζαρο Καλυβίτη τον αξέχαστο, που ήρθαν στο σπίτι μου αναπάντεχα το 2018 για να με συνδράμουν με συναδελφική και αρχιτεκτονική αλληλεγγύη, να βγω από το τέλμα της κατάθλιψης και της απραξίας. Με παρότρυναν ν’ αρχίσω να γράφω πάλι. Μετά αρχίσαμε να συναντιόμαστε και να πηγαίνουμε στα Τουρκοβούνια σ’ ένα καφέ – εστιατόριο. Αυτές οι συναντήσεις μού έδωσαν κουράγιο κι άρχισα σιγά – σιγά να ξεφεύγω από την κατάθλιψη που απέκτησα από την συνταξιοδότησή μου το 2008, και την οικονομική κρίση που έπληξε την οικογένειά μου. Λίγο με κράτησε μέχρι το 2013 η ασχολία μου με τη γλυπτική, οπότε έφτιαξα το τελευταίο μου έργο γλυπτικής, «το τέρας της παγκοσμιοποίησης». Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι δύο κορυφαίοι συνάδελφοι θα μου έδειχναν τόσο μεγάλη εκτίμηση, και αναθάρρησα. Άλλωστε ο δάσκαλος -συνεχιστής των μεγάλων μοντέρνων δασκάλων του Πολυτεχνείου- Τάσος Μπίρης, με τους πολυάριθμους μαθητές του, ήταν σύντροφός μου στον αγώνα μας εναντίον των μεταμοντέρνων, και ο Λάζαρος Καλυβίτης μαζί με τον Γιώργο Λεονάρδο παρέμειναν μοντέρνοι με τα σημαντικά έργα τους.

Το 2019 μάς έφυγε αναπάντεχα ο αξέχαστος Λάζαρος, εκεί που είχα βρει έναν σπουδαίο φίλο, και είχαμε μάλιστα ανακαλύψει ότι ήμασταν και συγγενείς, γιατί στη Γιοσγάτη Καισαρείας της Καππαδοκίας η γιαγιά μου Ναρίνα Αρδίτσογλου είχε συγγενική σχέση με την οικογένεια Τσαούσογλου, την κόρη του οποίου είχε παντρευτεί ο Λάζαρος.

MIT Researchers 3D Print a Bridge Imagined by Leonardo da Vinci in 1502— and Prove That It Actually Works

Unfortunate though it may be for the dreamers of the world, we’re all judged not by what we imagine, but what we actually do. This goes double for those specifically tasked with creating things in the physical environment, from engineers and architects to inventors and artists. Leonardo da Vinci, the original “Renaissance man,” was an engineer, architect, inventor, artist, and more besides, and five centuries after his death we continue to admire him for not just the works of art and technology he realized during his lifetime, but also the ones that never made it off his drawing board (or out of his notebooks). And as we continue to discover, many of the latter weren’t just flights of fancy, but genuine innovations grounded in reality.

Take the bridge Leonardo proposed to Sultan Bayezid II, who in 1502 had “sent out the Renaissance equivalent of a government RFP Continue reading »

1 2 3 4 »